Haftaya Halloween.

Yine her yerde karşıma kötü kötü bakan kabaklar, iskeletler, hayaletler çıkıyor.

Çevremde birkaç aile büyük Halloween partilerine hazırlanıyor.

 

Bizim Halloweenle yıldızımız hiç barışmadı.

O yüzden hiç hazırlık yapmadım.

Taa ki iki sene öncesine kadar…

Halloween’de zil çaldı.

Kapıda duran iki kız:

“Süßes oder Saures?”

Allahım ne vericem şimdi ben bu çocuklara?

Evinde pek şeker çikolata bulundurmayan biri olarak artık ne bulduysam verdim.

Oysa kapımızda da bir kabak da yoktu.

Sonra anladımki, bizim sokakta kimsenin kapısında kabak yokmuş.

Ne yapsın çocuklar,

kabak olsa da olmasa da zile basacaklarki şeker toplayabilsinler.  

 

Oğlum okula başlayınca Halloween’de kapı kapı gezildiğini öğrendi.

İkinci sınıfta o da arkadaşları gibi şeker toplamak istedi.

Kostümünü giydi ve çıkmadan şöyle dedi:

Ama anne ayıp değil mi zile basıp şeker istemek?

 

Kardeşiyle tek başına gitmeye cesaret edemeyince “Aa bakın teyzeniz gelmiş. Hadi teyzenizle gidin.” dedim.

Kendim gitmek istemedim.

Sanırım kendim gibi hazırlıksız, mahcup olacak bir komşuyla karşılaşmaktan çekindim.

Tahmin ettiğim gibi de oldu.

Pek çok komşu hazırlıksız yakalandığını söylemiş.

Hatta bir komşumuz şöyle demiş:

“Biz Halloween kutlamıyoruz.”

 

Aaa dedim bu ben.

Yani iç sesim.

Ben kapıya gelen çocuklara bunu demesem de diyenler varmış.

Komşum Müslüman değil.

Göçmen kökenli değil.

Yaşlı da değil.

Çocukları 6. ve 1. sınıfta olan bir baba.

Çok yakından tanımıyorum kendisini.

Sadece akademik başarılarından haberim var.

Profesör olmak üzere.

Çocukları olmasına rağmen dahil olmuyorlar Halloween kutlamalarına.

İstese bir paket şeker alamaz mıydı o akşam?

Alırdı.

Ama kökten çözüyor meseleyi.

“Biz Halloween kutlamıyoruz” ne demek?

Önümüzdeki senelerde de kapımıza gelmeyin demek 🙂

Kaba mı?

Değil bence.

Çünkü herkes herşeyi kutlamak zorunda değil.

Çocukların bunu görmesi de iyi oldu.

En azından “Biz neden Weihnachten (noel) kutlamıyoruz?” sorusuna verdiğim “Çünkü herkes herşeyi kutlamıyor” cevabının pratikteki versiyonunu görmüş oldular.

 

Her ne kadar Halloweenci bir anne olmasam da geçen sene zile basacak çocuklara hazırlık yaptım.

Sadece iki çocuk geldi.

Bizim sokağın yarısı yaşlı, yarısı ise çocuklu.

Çocuklu aileler ya Halloween kutlamıyor ya da o akşam evde değiller.

 

Bu sene ise özel paketler hazırlamadım.

Marketten üzerinde kabak resmi olan çubuklu çikolata aldım.

 

Halloween’de oğlum sınıf arkadaşının evindeki partiye davetli.

Kızım ise haftasonu Kindergarten arkadaşlarının gideceği partiye gidecek.

Çocuklar küçükken kararı ben veriyordum.

Ama artık onlara soruyorum.

„Kostüm giymek istiyor musun?“

“Arkadaşın davetiye gönderdi. Partiye katılmak istiyor musun?”

“Arkadaşların sokakta şeker toplayacakmış. Sen de toplamak istiyor musun?”

 Her ne kadar Halloween’i sevmesem de, çocukların Halloween dönemine eşlik ediyorum.

 

Halloween’i neden sevmiyorum?

Çünkü benim için hiçbir anlamı yok.

Halloween geleneği inancımla örtüşmüyor. 

 

Çünkü kaldıramıyorum.

Başım ağrıyor kokular, görüntüler, sesler birbirine karışınca.

Kalabalıktan baş ağrısıyla ayrılıyorum.

 

Çünkü kostüm almaktan bıktım.

Şimdiye kadar Fasching’de kostüm alıyordum çocuklara. İki senedir Halloween çıktı bir de başıma:) Oğlum hala çirkin sembolleri sevmediği için Fasching’de giyebileceği kostümler giyiniyor Halloween’de. Geçen sene Spiderman kostümü giydi, bu sene de Power Ranger kostümü giyecek. 

 

Çünkü jelatinli şekerleri ayırmaktan bıktım.

Geçen sene topladıkları şekerleri önce koltuğa döktürler. Yiyemeyecekleri şekerleri ayırdık. Yerine dolaptan alternatifler koydum.

 

Çünkü semboller çok çirkin.  

Bilinçaltıma çirkin görüntüler yerleştirmek istemiyorum.

Mesela şuan gözlerimi kapattığımda çirkin çirkin bakan bir kabak görüyorum.

Çünkü günlerdir çirkin Halloween süslerini izliyorum sağda solda.

Oysa gözlerini kapattığında denize vuran güneş ışığını izleyen,

dağlara kollarını açan,

şelale seslerini dinleyen,

bedenime çarpan rüzgarı hisseden biriyim.

Yaşam kaynaklarımla olan bağımın farklı görüntülerle zedelenmesini istemiyorum.

 

Süslenmek üzere ziyan edilen kabaklar canımı acıtıyor.

Halloween dekorlarını bir kutuya kaldırıp her sene kullanan insanlar olsa da çevremde, her sene yeni alanlar da çok.

Eskiler nereye gidiyor?

Çöpe atılmadığını ümit ediyorum.

 

Kul hakkında girildiğini düşünüyorum.

Herkesin dahil olmadığı bir kutlamaya herkes dahil ediliyor.

Arabaları ketçap mayoneze bulamak kul hakkı.

Birbirini korkutmak kul hakkı.

Oğlum 4 yaşındayken gezmeye gittiğimiz şehirde Halloween kutlayanlar sokaktaydı. Yanımızdan geçen Scream maskeli biri eğilip oğlumu korkutmuştu. Ağlayınca çok öfkelenmiştim.

Bu nasıl bir eğlence şekli?

 

****

 

Çocuklar Halloween’in gerçek manasını henüz bilmiyor. Birçok çocuğun da bildiğini düşünmüyorum. Zamanla öğrenecek ve Allah’a inanan insanlar olarak kendimizi kostüm giyerek hasbi ruhlardan korumadığımızı anlayacaklar.

Şuanda onları çeken şey,

1) Arkadaşlarıyla eğlenmek

2) Şeker, çikolata toplamak

 

Bazı anne babalar bu tarz alışkanlıkların çocuklarına zarar verdiğini düşünüyor.

Bazı anne babalar ise sadece eğlence olarak görüyor.

Herkes farklı düşünüyor Halloween hakkında.

Herkes farklı kararlar alıyor.

Çokkültürlü, çokdinli, çokdilli bir toplumda yaşıyoruz.

Çokkültürlü yetişmiş aileler baskın bir kültürle yetişmiş aileler tarafından yargılanmamalı.

Baskın bir kültürle yetişmiş ailelerin korkuları çokkültürlü aileler tarafından ayıplanmamalı.

Almanya’da sosyalleşmiş Türkiye kökenli insanlar, Türkiye’de sosyalleşmiş insanlarla kıyaslanmamalı.

Birbirimizin yaşam tarzlarına ve tercihlerine saygı duymak zorundayız.

Kutlamak isteyen kutlasın,

kutlamak istemeyen kutlamasın.