Depremin üzerinden 18 gün geçti. Oğlum hala derste bu konuyu konuşmadıklarını söylüyor. Okulundan da herhangi bir mail gelmedi. Oysa Türkiye’den çok fazla göç almış küçük bir şehirde yaşıyoruz. Zamanında Türkçe sınıflar bile varmış Türkiye’den gelen ailelerin çocukları için. Bu kadar ilgisiz kalınması, depreme şahit olmuş yüzlerce çocukla bu konuların konuşulmaması şaşırttı beni. Umarım diğer sınıflarda konuşulmuştur ve benim haberim yoktur. Öğrencilerden biri oğluma “Türkiye’de savaş var” deyince oğlum şaşırmış. “Anne çocuk savaş var sanıyor” dedi bana.
Okul konu etmese de oğlumun gündeminden düşmüyor deprem. Yarın 8 yaşına girecek. Anlayamadığı konuları tekrar tekrar soruyor. Belki de korkuyor.
Bu sabah aramızda geçen konuşma:
“Anne bizim evimiz depremde yıkılmaz değil mi?”
Yıkılmaz inşallah. Almanya’da binalar depreme dayanıklı yapılıyor.
“Türkiye’de yapılmıyor mu?”
Yapılıyor. Ama yapmayanlar da var. O yüzden yıkıldı binalar.
“Ya bizimki de sağlam değilse? “
Sağlamdır inşallah. Almanya’da binalar sağlam yapılıyor.
“Türkiye’de yapılmıyor mu?”
Orda da yapılıyor. Ama bazı kişiler sağlam yapmıyor. Aslında kurallara uymuyorlar.
“Polis yok mu Türkiye’de?”
Var.
“Bu binaları yapanlar tutuklanacak değil mi?
Onlar yüzünden insanlar öldü.
Annesi babası ölen çocuklar ne yapacak şimdi?”